'Ενα ζήτημα που με απσχόλησε αρκετά τα τελευταία χρόνια είναι η σχέση με τη "δίδυμη φλόγα". Υπάρχουν πολλές χρήσιμες πληροφορίες στο internet για όποιον θέλει να ερευνήσει σχετικά .
Έχω παρατηρήσει ότι όντως υπάρχουν άνθρωποι με παράλληλη πορεία ζωής και κοινά στοιχεία με εμάς, όπως συνήθειες, τρόπο σκέψης κ.λπ , χαρακτηριστικά που όντως παραπέμπουν σε μία ψυχική συγγένεια.
Υπάρχει όμως πραγματικά η μία και μόνο ψυχή που αποτελεί το άλλο μας μισό; η ψυχή εκείνη από την οποία χωριστήκαμε και που όταν ενωθούμε ξανα μαζί της θα φτάσουμε σε "πρωτοφανή επίπεδα ευτυχίας και ολοκλήρωσης";
Το μήνυμα που έλαβα από τον Αρχ. Μέτατρον, με έβαλε σε σκέψεις: "ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ, ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ". Ένα πανέμορφο μήνυμα, έτσι δεν είναι; Όταν υπάρχει αγάπη, όλοι γινόμαστε Ένα, ολοκληρωνόμαστε, παύει η αίσθηση του διαχωρισμού!
Μήπως τελικά η πίστη και η προσδοκία μιας δίδυμης φλόγας είναι κάτι σαν το παραμύθι με τον πρίγκηπα πάνω στο άσπρο άλογο; Μήπως τελικά αυτή η θεωρία πηγάζει από μία ασυνείδητη, εγωιστική ανάγκη να νοιώσουμε μοναδικοί (που είμαστε έτσι κι αλλιώς) αλλά και τόσο διαφορετικοί από τους άλλους, ώστε μόνο ένας από αυτούς θα μπορούσε να ταιριάζει απόλυτα μαζί μας;
Eίναι αλήθεια ότι υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους δεν έχουμε κάτι κοινό και άλλοι με τους οπίους νοιώθουμε ότι τους ξέρουμε χρόνια, και στις δύο όμως περιπτώσεις η επικοινωνία παίζει τον πρωταρχικό ρόλο στην μεταξύ μας σχέση (αν φύγει από τη μέση το "εγώ").
Μήπως τελικά είμαστε ΟΛΟΙ αδελφές ψυχές μεταξύ μας, αφού έτσι κι αλλιώς πηγάζουμε από τον ίδιο Δημιουργό; Μήπως δεν είμαστε καν αδελφές ψυχές αλλά ΜΙΑ Ψυχή που παίρνει δισεκατομύρια διαφορετικές μορφές;
Το μόνο που μπορεί να μας δώσει αναμισβήτητες απαντήσεις είναι, όπως πάντα, το βίωμα της αληθινής Θεϊκής Αγάπης!